Er was een tijd waarin ik diep verlangde naar erkenning, gezien worden, begrepen worden. Ik zocht het in de ander, in hoe ze naar me keken, hoe ze op me reageerden. Alsof mijn waarde pas bevestigd werd wanneer iemand anders mij écht zag.
Op subtiele manieren bepaalde deze hunkering mijn keuzes. In gesprekken voelde ik de behoefte om begrepen te worden, in ontmoetingen hoopte ik dat de ander mij kon zien zoals ik werkelijk ben. En als dat niet gebeurde, bleef er een gevoel hangen: een gemis, een twijfel, alsof er iets niet compleet was.
Totdat ik ontdekte dat ik niet hoefde te zoeken. Dat alles waar ik op wachtte, alles wat ik probeerde te krijgen van anderen, eigenlijk een uitnodiging was om terug te keren naar mezelf.
Thuiskomen in zelferkenning
Steeds dieper voelde ik hoe de beweging veranderde. Van naar buiten gericht zijn, naar binnen zakken. Van zoeken naar rusten. Van afhankelijk zijn van hoe anderen me zagen, naar mezelf zíen, zonder oordeel. Ontspannen in mezelf. Rusten in zijn.
Er ontstond een moeiteloosheid. Niet omdat ik actief iets losliet, maar omdat dingen vanzelf oplosten zodra ik ze niet meer vasthield. Waar ik eerst onzeker kon zijn over hoe ik overkwam, voel ik nu een diep vertrouwen. Waar ik eerst mijn littekens verborg, draag ik nu moeiteloos korte mouwen zonder erover na te denken. Ooit leek dat een overwinning, nu is het simpelweg geen issue meer.
Ik realiseerde me: ik hoef niet begrepen te worden. Niet door anderen. Niet door de wereld. Het leven hoeft mijn waarheid niet te bevestigen. Het enige wat nodig is, is dat ík mezelf erken. Dat ik luister naar mijn diepe waarheid. Dat ik rust in wie ik werkelijk ben.
Leven zonder voortdurende strijd
Zoveel strijd is weggevallen. Niet omdat ik heb geleerd beter te vechten, maar omdat ik steeds minder nodig heb om mezelf compleet te voelen. De worsteling om gezien te worden, de angst om niet begrepen te zijn.. ze hebben hun grip verloren. Het leven beweegt vanzelf. Soms met stilte, soms met woorden, soms met actie. Maar zonder dat er wat geforceerd hoeft te worden.
En dat is de shift die werkelijk voelbaar is: ik ben er voor mezelf. De strijd tegen mezelf is weggevallen en heeft plaatsgemaakt voor een diep vertrouwen. Ik hoef geen bevestiging van buitenaf, want ik weet dat ik al compleet ben. Er is een moeiteloze vrijheid, waarin het willen zijn, begrepen of geaccepteerd worden, vanzelf is losgelaten. Het leven stroomt vanzelf.
Een uitnodiging aan jou
Misschien herken je dit. Misschien is er een deel in jou dat nog wacht op erkenning, op gezien worden, op bevestiging van buitenaf.
Maar stel je eens voor… Wat als dat niet meer nodig was? Wat als je jezelf nu, in dit moment, helemaal zou toestaan te zijn: zonder dat iemand anders daar iets van hoeft te vinden?
Hoe zou dat voelen?
Je hoeft niet langer te zoeken. Je bent er al. Niet in de ogen van een ander, niet in de bevestiging die je misschien hoopt te krijgen. Maar hier, nu, exact zoals je bent.
Liefdevolle groet,
Susanne
Comentarios