Soms zit de diepste pijn niet in wat er nu gebeurt, maar in wat we onbewust over onszelf zijn gaan geloven. In dit persoonlijke verhaal deel ik hoe de overtuiging "ik ben een last" jarenlang mijn leven kleurde.. en hoe het licht van bewustzijn daar langzaam doorheen begon te schijnen.
Er waren tijden in mijn leven waarin ik telkens opnieuw in situaties terechtkwam waarin ik me niet welkom voelde. Waarin ik dacht: “Ze willen me er niet bij,” of “Ze vinden me raar,” of gewoon: “Er is iets mis met mij.”
Het waren meestal geen extreme situaties, vaak kleine momenten. Een gesprek waar ik niet echt in werd betrokken. Een blik. Iets niet terughoren. Niet uitgenodigd worden. En telkens weer diezelfde pijn. Alsof ik er beter niet kon zijn. Alsof ik een last was. Alsof alleen al mijn aanwezigheid anderen ongelukkig maakte. En hoe meer bewijzen ik hiervan verzamelde, hoe meer in mezelf begon te haten.
Lange tijd dacht ik dat het aan die situaties lag. Dat het klopte. Dat mensen mij gewoon echt niet aardig vonden, of me liever niet in hun leven wilden. Ik zocht de oorzaak buiten mezelf en vond telkens bevestiging van mijn overtuiging. Het was alsof het leven zelf me vertelde: Je hoort er niet bij. Je bent te veel. Je bent een last.
De Choose Again methode heeft mij hierin enorm gediend. Het besef dat het niet de situatie is die mij pijn doet, maar de overtuiging die in mij geraakt wordt, begon al eerder te dagen. En deze methode gaf me de handvatten om dieper te onderzoeken wat er in mij geraakt werd.
Alsof het leven met een zachte (soms minder zachte) vinger op een oude blauwe plek drukt. Die plek zat er al. Ik begon me steeds meer te realiseren: deze pijn is niet van nu. Deze pijn is oud. Deze overtuiging "Ik ben een last" draag ik al sinds mijn kindertijd met me mee.
Ik zag mezelf weer als dat kleine meisje op de basisschool, gepest, genegeerd, ik voelde me anders. Of thuis, waar ik het gevoel had dat mijn ouders ongelukkig waren door mij. En ergens, in al die ervaringen, ben ik gaan geloven: “Het ligt aan mij. Ik ben een last. Ik ben te veel.”
En zo werkt het: als je een overtuiging eenmaal hebt aangenomen als waarheid, dan ga je daar bewijs voor verzamelen. Je blik wordt gekleurd, je gedrag past zich aan. En voor je het weet leef je vanuit een vergissing.
Maar toen ik werkelijk begon te onderzoeken - met zachtheid, eerlijkheid en bereidheid om te voelen - begon ik te zien: het is een gedachte. Een vergissing. Geen waarheid. En ja, het deed pijn om de oude gevoelens toe te laten, om te rouwen om wat ik ben gaan geloven over mezelf. Maar in dat voelen, in dat doorzien, begon er iets nieuws te stromen.
Wat steeds meer doorkwam, was niet de stem van zelfafwijzing, maar de stem van waarheid. Een diepe, stille waarheid die laat voelen: “Je bent welkom. Je bent nooit een last geweest. Je bent precies goed zoals je bent.”
En hoe vaker ik dit zag, hoe dieper ik begon te zakken. Onder de lagen van gedachten, overtuigingen en emoties ligt iets wat nooit geraakt is. Een stille aanwezigheid, een helder weten. Het pure Zijn. Daar waar niets uitgesloten wordt. Waar geen goed of fout bestaat. Daar waar ik niet hoef te vechten of mezelf te bewijzen, waar ik gewoon ben. En in dat Zijn, in dat nonduale gewaarzijn, valt het idee van een 'ik die een last is' simpelweg weg. Er is alleen maar ruimte. Alleen maar liefde. Alleen maar dit.
Herken jij dit in jezelf? Weet dat je niet alleen bent. En dat er een plek in jou is waar je altijd welkom bent.. precies zoals je bent.
Ik leer je graag hiermee in contact te komen doormiddel van (onder ander) de Choose Again methode. Kom bij me een workshop of jaartraining Choose Again volgen of misschien is een individueel groeitraject is voor jou, of kom mijn manier van werken eens ervaren in een van mijn online cirkels! Voel je welkom! Want dat ben je.. en ook al die tijd al geweest!
Lieve groet, Susanne
Comentários