Ik loop door de oceaan. Elke stap zakt dieper in stilte. De leegte opent zich als een allesomvattende liefde. Zacht, grenzeloos. Maar in diezelfde openheid voel ik ook de pijn van de wereld, rauw en dichtbij, als golven die door me heen spoelen. De pijn van liefde die ingeperkt wordt, van harten die gesloten zijn.
Er is geen afscheiding. Geen afstand tussen mij en het lijden, tussen mij en de liefde. De oceaan draagt alles, zonder voorkeur. Ook ik word gedragen, zelfs als ik val, zelfs als de stroming me meeneemt.
En daar, in de stroming, ontmoet ik de pijn. Niet als iets buiten mij, niet als iets om op te lossen, maar als iets wat beweegt, ademt, leeft. Ik weet niet hoe ik ermee moet zijn. Misschien hoeft dat ook niet. Misschien mag ik alleen voelen, zonder houvast, zonder antwoord.
En te midden van de golven herken ik mezelf. Niet als degene die vecht of verdrinkt, maar als de oceaan zelf. De liefde die ik voel: ik ben dat. Mijn essentie is niet anders dan het water dat alles draagt.
Gewoon hier. In de golven.
Comments