Daar sta je. Aan de rand van de oceaan. Je voelt de roep van vrijheid, van rust, van iets groters dan jezelf. Je wilt erin, je wilt je laten dragen, eindelijk ophouden met vechten.
Maar iets houdt je tegen.
Je kijkt naar de oceaan en ziet niet alleen water. Je ziet de angsten die je erop hebt geprojecteerd. De verhalen over controle verliezen, over verdrinken, over verdwijnen. De overtuiging dat je eerst iets moet begrijpen, eerst iets moet overwinnen voordat je écht vrij kunt zijn.
Dus blijf je staan. Twijfelend. Wachtend op het moment dat je angst verdwijnt, dat je zeker weet dat het goedkomt, dat je eindelijk klaar bent om los te laten.
Maar hoe lang wacht je al?
Misschien is het niet de oceaan die je tegenhoudt, maar wat je dacht dat hij betekende. Misschien droeg hij je altijd al, zelfs toen je dacht dat hij je zou laten vallen.
Kijk opnieuw. Niet door de lens van je gedachten, maar direct.
Wat als de oceaan nooit je vijand was? Wat als hij je nooit kon laten vallen? Wat als hij nooit anders is geweest dan puur, grenzeloos dragen?
Wat als je nooit echt aan de kant stond? Wat als je altijd al water was?
Zelfs je twijfel is gedragen. Zelfs je angst is al omhuld door wat je bent.
De oceaan draagt je al. Zelfs nu. Zelfs terwijl je denkt dat je nog aan de kant staat.
Je hoeft niets te doen. Geen sprong, geen keuze. Zodra je ziet wat er tussen stond, blijft alleen de waarheid over.
Je bent nooit weggeweest.
Comments